Μια Bonny στη Νάξο
Ένα οδοιπορικό στο μεγαλύτερο νησί των Κυκλάδων, μια ομάδα φίλων, μια επιλογή δική μου στη μοτοσικλέτα και ανατρεπτική στη φιλοσοφία.
Σαν παλιός επέλεξα αυτή τη μοτοσικλέτα, μια μοτοσικλέτα με ιστορία και δική της φιλοσοφία, όσον αφορά την οδική συμπεριφορά. Οι μοτοσικλέτες κάποτε τα έκαναν όλα, έτσι ακριβώς και με τέτοιο σκεπτικό, αποφάσισα να τη διαλέξω ανάμεσα στα σούπερ ντούπερ μηχανάκια της σύγχρονης γενιάς.
Η μοτοσικλέτα αυτή είναι απόλαυση, τα κάνει όλα και συμφέρει, πάει παντού με ασφάλεια και άνετα, θα σας μεταφέρει σε οποιοδήποτε χωματόδρομο, πιστέψτε με. Ασφάλτινα κομμάτια, θα τα παίξει ισάξια με τις σύγχρονες μοτοσικλέτες και δύσκολα θα κάτσει στα αυγά της. Σε ορισμένους που τη στραβοκοιτάνε, τους κλείνει το μάτι, πανέμορφη, με το δικό της στυλ, δείχνει με υπερηφάνεια την Αγγλική της καταγωγή και σίγουρα δεν περνάει απαρατήρητη.
1200 κε. ικανά να σε τρελάνουν με τη ροπή τους, τον υπέροχο ήχο των εξατμίσεων της, τη διχρωμία στο ντεπόζιτο, τις λεπτομέρειες που με τόση αγάπη δημιούργησαν κάποιοι σε μια ρετρό μοτοσικλέτα.
1η ημέρα
Πίσω στο ταξίδι λοιπόν και ξημερώματα Παρασκευής που μαζί με άλλες μοτοσικλέτες που μπόρεσαν να έρθουν από το πρωί, πήραμε θέση στο κατάστρωμα, κοσμοσυρροή στο λιμάνι του Πειραιά που θύμιζε καλοκαίρι, με το καράβι να αφήνει πίσω το μεγάλο λιμάνι.
Κάτι περισσότερο από 5 ώρες μαζί με της Πάρου το λιμάνι, έκανε την εμφάνιση η Πορτάρα στη είσοδο του λιμανιού της Νάξου, σήμα κατατεθέν του νησιού. Ένα μεγάλο μέρος της παρέας, ήταν από την προηγούμενη ημέρα εδώ και ήρθε να μας προϋπαντήσει και να μας οδηγήσει στα καταλύματα μας.
Στα γρήγορα, φτάσαμε στο Hotel Μύλος στο χωριό Βίβλος, αφήσαμε τα πράγματα μας και άμεσα βρεθήκαμε σε ταβέρνα της περιοχής να γευτούμε την κουζίνα της Νάξου. Επόμενη συνάντηση το ίδιο απόγευμα στη χώρα, για βόλτα στα υπέροχα σοκάκια, ποτό και φαγητό στα καλύτερα που είχαν προσεκτικά ετοιμάσει οι ντόπιοι ( Ανδρέα Καρουάνα σε ευχαριστούμε για όλα ) μαζί με το 2WO Moto Club.
Το βράδυ έφτασε γρήγορα και όλοι πλέον, πάμε να παραλάβουμε το μεγάλο κύμα των υπολοίπων, που θα έφθαναν στο λιμάνι. Και πλημμυρίσαμε μοτοσικλέτες, από όλη την Ελλάδα ήρθαν εδώ στη συνάντηση φίλων πλέον, να γνωρίσουμε από κοντά το νησί, με την φανταστική Γραβιέρα, την καλύτερη πατάτα, τις υπέροχες παραλίες και τους φιλόξενους κατοίκους.
2η ημέρα
Το πρωινό ραντεβού την επομένη ήταν στη χώρα, όπου μετά από τους καφέδες, αρχίσαμε να ετοιμαζόμαστε να κάνουμε, το πρόγραμμα της πρώτης μας ημέρας, στο νησί. Ο καιρός άστατος με αρκετό αέρα και σχετικά χαμηλές θερμοκρασίες για την εποχή, ήταν έτοιμος να μας βρέξει, αλλά με σχετική ευκολία διώξαμε τα σύννεφα!!!! και απολαύσαμε την βόλτα.
Μέλανες και Κούρος, ιστορία με εντυπωσιακές ζωντανές εικόνες, ο Κούρος των Μελάνων έχει μήκος 6 μ. και έχει φτιαχτεί περίπου το 570 π.Χ και βρίσκεται στην περιοχή Φλερίο έξω από το χωρίο των Μελάνων. Ο Κούρος αποτελεί από τα χαρακτηριστικότερα δείγματα της Ναξιακής τέχνης. Πρόκειται για το ημιτελές άγαλμα ενός εφήβου που βρίσκεται «ξαπλωμένος» μέσα σε ένα περιβόλι και το ένα του πόδι είναι σπασμένο το οποίο εικάζεται ότι του έσπασε κατά την μεταφορά του αγάλματος από ένα κοντινό λατομείο από την γύρω περιοχή.
Άγιος Τρύφων, μια πίστα δρόμος και έφτασες σε ένα φανταστικό εκκλησάκι, με μια υπέροχη θέα, ένας καθαρά μοτοσικλετιστικός προορισμός, για να πάρεις ωραίες εικόνες.
Επόμενη στάση στο Αρχαίο Ιερό του Απόλλωνα και της Δήμητρας στο Γύρουλα Σαγκρίου, στο χαμηλό ύψωμα, που δεσπόζει στις αρχές μιας εύφορης κοιλάδας στην περιοχή Γύρουλας, νότια του χωριού Σαγκρί, ξεκίνησε στον 8ο π.Χ. αι., μια υπαίθρια λατρεία θεοτήτων της φύσης, στην ίδια θέση κατά τον ύστερο 6ο π.Χ. αι. οικοδομήθηκε μνημειώδης ολομάρμαρος ναός.
Το ιερό σύμφωνα με διάφορες ενδείξεις ήταν αφιερωμένο στον Απόλλωνα, τη Δήμητρα και την Κόρη, με έμφαση στις χθόνιες ιδιότητές τους.
Η λατρεία χθόνιων θεοτήτων που σχετίζονται με τη γονιμότητα και την αύξηση της βλάστησης,δικαιολογείται από την ίδρυση του ιερού, στον πυρήνα μιας περιοχής πλούσιας σε παραγωγικούς πόρους, κατάλληλης, κυρίως για αγροτική εκμετάλλευση.
Επιπλέον το ιερό αυτό, αποτέλεσε κέντρο λατρείας και παράγοντα συνοχής των κατοίκων, της ευρύτερης περιοχής του.
Ο μαρμάρινος ναός, αντιπροσωπεύει ένα από τα σημαντικότερα βήματα στην εξέλιξη της ελληνικής αρχιτεκτονικής. Κατά την Παλαιοχριστιανική περίοδο (στον 5ο – 6ο αι. μ.Χ.), ο αρχαίος ναός μετατράπηκε σε Βασιλική.
Έως τον 8ο μ.Χ. αι., οπότε ο χώρος εγκαταλείφθηκε, γύρω του αναπτύχθηκαν διάφορες εργαστηριακές εγκαταστάσεις για την παραγωγή λαδιού, κρασιού και κεραμικών.
Αργότερα η λατρεία συνεχίστηκε στο μικρό μονόχωρο ναό, αφιερωμένο στον Άγιο Ιωάννη το Θεολόγο, που οικοδομήθηκε στην αψίδα της ερειπωμένης Βασιλικής.
Ο ναΐσκος, μεταφέρθηκε στη σημερινή του θέση το 1977,για τις ανάγκες αναστήλωσης του αρχαίου ναού, η τελευταία, πραγματοποιήθηκε στα πλαίσια ερευνητικού προγράμματος του Πανεπιστημίου Αθηνών, σε συνεργασία με το Πολυτεχνείο του Μονάχου.
Λίγα μέτρα από τον αρχαιολογικό χώρο, βρίσκεται το κτήριο της Μουσειακής Συλλογής, όπου εκτίθενται τα σημαντικότερα κινητά ευρήματα και αρχιτεκτονικά μέλη από την ανασκαφή του ιερού. 
Αλυκό, καθώς συνεχίσαμε τη διαδρομή σας προς το νοτιοδυτικό τμήμα του νησιού και σε απόσταση 17 χλμ από τη Χώρα, συναντήσαμε το Αλυκό. Τρεις καλά κρυμμένοι κόλποι από το κεδρόδασος περίμεναν να μας γοητεύσουν, αλλά εμείς λόγω καιρού αποφασίσαμε να απολαύσουμε τα γκράφιτι στο διαλυμένο ξενοδοχείο, με την περίεργη ιστορία.
Ένα κεδρόδασος σπάνιας ομορφιάς, από τα πυκνότερα της Ελλάδος, με έκταση άνω των 600 στρεμμάτων, περιτριγυρισμένο από αρκετούς αμμόλοφους, καταπράσινα νερά, ένα γαλήνιο τοπίο με θέα την Ίο και Ηρακλειά σίγουρα ήταν μαγικά.
Η πρώτη ημέρα θα κλείσει με ένα πάρτι στον Άγιο Προκόπιο, σε ένα μπιτσόμπαρο, όπου θα κάνανε και κλήρωση δώρων από δωροθέτες, εικόνες χαμογελαστών ανθρώπων, που ζούνε την κάθε στιγμή, που απλόχερα έδωσαν, οι δημιουργοί της εκδήλωσης.
Γκόοοοοοοοολ, έκλεισε η βραδιά, με τα απίθανα γκολ που έφαγε η Λίβερπουλ, εγώ πάντως, έφαγα καρμπονάρα, με λίγο κλέφτικο, σαλάτα εποχής κλπ. εδέσματα που γέμισαν τα τοιχώματα του στομαχιού μου.
3η Ημέρα
Η επόμενη ημέρα, θα ήταν δυσκολότερη λόγω ιδιαίτερης διαδρομής, με περισσότερα χλμ και στροφές, δηλαδή τέλεια!!! πριν, δηλαδή στο ξημέρωμα, αποφάσισα να εκδράμω με την Bonny, σε άλλα μονοπάτια, μοναχικά και χωμάτινα κάνοντας adv, η φωτογραφία είναι απόλαυση και θέλει αφοσίωση δίχως κόσμο, που να σε σπρώχνει να φύγετε. Αφού έβγαλα τα φωτογραφικά απωθημένα μου και χάρηκα χωμάτινη βόλτα στα πέριξ… πήγα στο καφεδάκι μας, στην πλατεία και προορισμός το βόρειο κομμάτι της Νάξου, εδώ πόλεμος έγινε με τον αέρα και το σπρέι από τη θάλασσα.
Η διαδρομή πάρα πολύ καλή και ήρθαμε στον δεύτερο Κούρο, Απόλλωνας Κούρος, κοντά στο χωριό Απόλλωνας, βρίσκεται ένα αρχαίο λατομείο μαρμάρου, από τα πολλά που υπάρχουν στη Νάξο και στις Κυκλάδες. Το λατομείο εφοδίαζε με πρώτη ύλη αλλά και με έτοιμα προϊόντα μαρμάρου, το ιερό της Δήλου και άλλες περιοχές στον ελληνικό κόσμο, για πολλούς αιώνες.
Για αυτό τον λόγο, υπήρχε δρόμος από το λατομείο που οδηγούσε στο αρχαίο λιμάνι, όπου και φορτώνονταν σε πλοία το Ναξιώτικο μάρμαρο, το εντυπωσιακότερο θέαμα στο λατομείο, είναι ένας μισοτελειωμένος τεράστιος κούρος, γνωστός ως κούρος του Απόλλωνα. Το άγαλμα είναι πάνω από 10 μέτρα και οι ειδικοί διαφωνούν για το ποιόν παριστάνει, άλλοι, υποστηρίζοντας ότι παριστάνει τον θεό Απόλλωνα και άλλοι τον θεό Διόνυσο, που και οι δύο, λατρεύτηκαν στην Νάξο.
Το τεράστιο μισοτελειωμένο άγαλμα, δεν είναι βέβαια Κούρος, καθώς, δεν έχει κανένα από τα χαρακτηριστικά των Κούρων της αρχαϊκής εποχής, καθώς δεν απεικονίζει νέο άνδρα, έχει γενειάδα και έχει το ένα χέρι λυγισμένο. Αλλά μιας που έχει καθιερωθεί να αναφερόμαστε για αυτό ως τον Κούρο του Απόλλωνα, (Απόλλωνας είναι το χωριό που βρίσκεται ακριβώς κάτω από το λατομείο) και είναι πιθανότατα το λιμάνι από όπου φόρτωναν στην αρχαιότητα αγάλματα και μάρμαρα, οπου τα μετέφεραν στην Δήλο και αλλού.
Το άγαλμα, μπορεί να μη το ολοκλήρωσαν, είτε γιατί ράγισε και δεν γινόταν περαιτέρω επεξεργασία του, είτε για κάποιους λόγους ακυρώθηκε, ή δεν πληρώθηκε η παραγγελία του. Το εντυπωσιακό μέγεθος του Κούρου του Απόλλωνα, (που αρκετοί υποστηρίζουν ότι είναι άγαλμα που παριστάνει τον θεό Διόνυσο), βάζει μεγάλα και ενδιαφέροντα ερωτήματα στους αρχαιολόγους.
Για πού προορίζονταν το τεράστιο άγαλμα; Για κάποιο ναό βέβαια, αλλά στην Νάξο ή σε κάποια άλλη περιοχή; Την ίδια εποχή που έχει χρονολογηθεί το άγαλμα, τον 6ο αιώνα π.Χ στο λιμάνι της Νάξου, είχε ξεκινήσει η κατασκευή ενός γιγάντιου ναού του Απόλλωνα, που και αυτός δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, ενώ η Πορτάρα, είναι η αδιάψευστη μαρτυρία για τις μεγάλες διαστάσεις του. Μήπως ο κούρος του Απόλλωνα και ο ναός του Απόλλωνα, συνδέονται με κάποιο ιδιαίτερο τρόπο εκτός από το ότι τους φιλοξενεί για χιλιάδες χρόνια η ναξιώτικη γη;
Απείρανθος Νάξου:
Το χωριό των Σφακιανών προσφύγων, που γέννησε τον Μανώλη Γλέζο, εδώ λοιπόν έγινε μια στάση ακόμη για καφέ, στον παραδοσιακό οικισμό. Ο Μανώλης Γλέζος γεννήθηκε στην Απείρανθο Νάξου, στις 9 Σεπτεμβρίου 1922. Ποιος όμως γνωρίζει ότι οι κάτοικοι της Απείρανθου Νάξου, είναι Σφακιανοί πρόσφυγες;
Απείρανθος, η φιλόξενη τράπεζα της Ναξιακής γης που υποδέχθηκε το σώμα και το αίμα της Κρητικής Ψυχής και της λεβεντιάς, μετουσιώνοντας το, σε ελπιδοφόρο Νάμα. Για να αναγεννηθούν, μέσα σ’ αυτόν τον καινούργιο τόπο οι νεοφερμένοι και να γίνουν κοινωνοί μιας πνευματικής άνθησης, τόσο λαμπρής όσο λαμπρή είναι η ιστορία της γης, που άφησαν και αυτής που τους φιλοξένησε.
H Aπείρανθος, είναι ένα ορεινό χωριό, χτισμένο στους πρόποδες του βουνού Φανάρι, σε υψόμετρο 883 μέτρων και σε απόσταση σχεδόν 26 χιλ. από τη Χώρα, το χωριό αυτό λένε πως κτίστηκε τον 10 αι. από τους Κρητικούς.
Μουτσούνα, ένας παραθαλάσσιος μικρός οικισμός, όλοι οι οικισμοί στα ανατολικά παράλια της Νάξου, θεωρούνται επίνεια της Απειράνθου και ανήκουν ιδιοκτησιακά στους κατοίκους της.
Στο μεγαλύτερο απ’αυτούς, τη Μουτσούνα, υπάρχουν ακόμα οι παλιές εγκαταστάσεις του εναέριου σιδηρόδρομου, που μέχρι και τη δεκαετία του ’70, μετέφερε στο λιμάνι το σμυρίγλι, από τα ορυχεία της Κορώνου.
Σήμερα η Μουτσούνα, το μόνο φυσικό λιμάνι του νησιού, είναι ένας γραφικός παραθαλάσσιος οικισμός με αρκετά ενοικιαζόμενα δωμάτια και γραφικές ψαροταβέρνες δίπλα στην αμμουδιά.
Νότια από τη Μουτσούνα, ξεκινάει ο παραλιακός δρόμος, που οδηγεί στους μικρότερους οικισμούς Ληγαρίδια, Κανάκι και Κλειδός στις πανέμορφες παραλίες τους.
Τόσο τα Ληγαρίδια, όσο και ο Κλειδός, αποτελούν τις βασικές πηγές κτηνοτροφικής παραγωγής των Απεραθιτων, χωρίς ωστόσο, να υστερούν σε φυσική ομορφιά.
Ανάμεσα τους, ο οικισμός Κανάκι, με τη μαγευτική παραλία της Ψιλής Άμμου, διαθέτει αγροτουριστική μονάδα, γραφικές ταβέρνες και καφέ.
Ο παραλιακός δρόμος, καταλήγει στο απάνεμο λιμάνι του Πανέρμου, με την ωραία αμμουδιά. Στο λόφο πάνω από τον όρμο, βρίσκονται τα λείψανα της προϊστορικής ακρόπολης των Αμυγδαλιών, που είναι ο αρχαιότερος οικισμός της περιοχής της Απειράνθου.
Πόσο γρήγορα περνάει ο χρόνος, έτσι και εδώ, φτάσαμε στο τέλος της τρίτης ημέρας μας στο νησί, μετρώντας ανάποδα για την επιστροφή μας στην Αθήνα. Η επόμενη στάση, συγκέντρωση, απολογισμός της εκδήλωσης ήταν το Hotel Mylos, όπου για τελευταία φορά βρεθήκαμε όλοι μαζί, πριν αρχίσουν τα βαπόρια να μας μεταφέρουν σε άλλα λιμάνια. Οι διοργανωτές μας είπαν τα μικρά λάθη και τις βελτιώσεις που θα γίνουν στο μέλλον, δίνοντας την υπόσχεση, ότι εδώ, θα ξαναβρεθούμε.
4η ημέρα
Εμείς οι λίγοι πλέον, χαλαροί και ξεκούραστοι, απολαμβάνουμε καφέ και φαγητό στην παραλία της Αγίας Άννας, αφήνοντας τις ώρες να κυλούν αργά, κανένας δεν βιαζόταν να γυρίσει πίσω. Τελευταία, αφήσαμε και τα ξενοδοχεία και με το ζόρι, μπαρκάραμε το απόγευμα για Πειραιά.
Στη Νάξο όσο και να μείνεις είναι λίγο τελικά, δεν είναι εύκολο να αποτυπώσεις συνολικά το αξιώτικο αυτό τοπίο, με την πρώτη η δεύτερη επίσκεψη, κρατάς απλώς στο μυαλό σου, ότι ωραιότερο πήρες από αυτό το νησί σε επίπεδο γνώσης και πληροφορίας, κλείνεις κάτω από τα βλέφαρά σου τις αχανείς παραλίες και τα αρχαία μάρμαρα, φιλάς στην άκρη της γλώσσας σου την ανεπανάληπτη αίσθηση της γραβιέρας και εύχεσαι να ξαναέρθεις σύντομα για… περαιτέρω συγκινήσεις και καλύτερο καιρό.
Tracer
